"Helena Wiewiórska - pierwsza kobieta w Polsce
wpisana na listę adwokatów"

Helena Wiewiórska z domu Kononow (Kononowicz), urodziła się w Zgierzu 2 września 1888 roku. Ukończyła gimnazjum rosyjskie w Chersoniu, wyróżniona złotym medalem za bardzo dobre wyniki w nauce. Była absolwentką szkoły żeńskiej w Petersburgu. Ukończyła studia na tamtejszym Wydziale Prawnym z wyróżnieniem. Studiowała także historię i muzykę. Znała wiele języków obcych w tym rosyjski, ukraiński, białoruski, francuski, a także niemiecki i włoski. W czasie studiów należała do Związku Młodzieży Postępowej, do Klubu Robotniczego „Promień” oraz do Stowarzyszenia Studentek-Polek „Spójnia”, będąc wszędzie aktywnym członkiem zarządu.

Podejmowała działalność społeczną. Należała do Związku Młodzieży Postępowej i Klubu Robotniczego "Promień". W latach I wojny światowej udziela się w Organizacji Pomocy i Towarzystwie Ofiarom Wojny. Po wojnie odbywa staż aplikancki w sądach Warszawy, a następnie adwokacki u znanych warszawskich mecenasów: Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza.

Swoją karierę zawodową, nie związaną z prawem, rozpoczęła w 1913 r. w Warszawie – uczyła historii. W 1918 r. wstąpiła do Klubu Kobiet Postępowych. Póżniej została jedną ze współzałożycielek Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Prawniczym Wykształceniem. W 1919 r. rozpoczęła aplikację. Odbywa staż aplikancki w sądach Warszawy, a następnie adwokacki u znanych warszawskich mecenasów: Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza. W czasie aplikacji pracowała na terenie Patronatu działając aktywnie w zakresie niesienia pomocy więźniom i ich rodzinom.

W 1925 roku, w wieku 37 lat, Helena Wiewiórska jako pierwsza kobieta została wpisana na listę polskiej palestry i podjęła samodzielną praktykę zawodową w dziedzinie prawa cywilnego. Była radcą prawnym w Zarządzie Miejskim miasta Warszawy. Należała również to Międzynarodowego Zrzeszenia Prawa Karnego. Sprawowała funkcje w Warszawskiej Radzie Adwokackiej oraz w Radzie Naczelnej. Pochowana na Powązkach w grobowcu rodzinnym. Otrzymała od władz państwowych Złoty Krzyż Zasługi. O pierwszej sprawie adwokatki doniosła gazeta „Rzeczpospolita” pod koniec stycznia 1923 roku (nr 30, wyd. por.). Helena Wiewiórska broniła wówczas przed Sądem Okręgowym policjanta o nazwisku Fiber, któremu zbiegł aresztant, który został koniec końców uniewinniony. Od 1934 r. mec. Helena Wiewiórska pełniła funkcję radcy prawnego w Zarządzie Miejskim w Warszawie, wyróżniając się tam pracą społeczną na terenie związków zawodowych. W 1936 r. mec. Helena Wiewiórska została odznaczona za pracę społeczną Złotym Krzyżem Zasługi. W dniu 13 października 1965 r. Prezydium Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich nadało Helenie Wiewiórskiej Złotą Odznakę̨ Zrzeszenia Prawników Polskich. W kwietniu 1967 r. Zgromadzenie Delegatów Warszawskiej Izby Adwokackiej podjęło uchwałę̨, z której wynikało, „że adwokat Helena Wiewiórska dobrze za służyła się̨ adwokaturze”.

Helena Wiewiórska, nie należała do żadnych ugrupowań politycznych, reprezentowała zawsze poglądy postępowe, głosiła śmiało słowa potępienia dla wszelkich przejawów wstecznictwa. Ponadto otworzyła ona kobietom w Polsce drogę do adwokatury. Jak wynika ze wspomnień osób, które ją znały, Wiewiórską cechowały wszechstronne zainteresowania: historią, literaturą, malarstwem, a zwłaszcza muzyką, którą rozumiała i kochała oraz jej wielka dobroć́, szlachetność i niezwykła skromność́.

Źródło informacji: http://slawniprawnicy.pl/ii-polowa-xx-wieku/144-helena-wiewiorska